| Aŭtoro: Sándor Petőfi | traduko de: Kálmán Kalocsay |
La nubojSe birdo estus mi, senĉeseinter la nuboj mi flugpendus, kaj se pentristo, mi nenion alian, sole nubojn pentrus. Ho, tiel amas mi la nubojn! Al ĉiu mi bonvenon diras ĉe la alven', kaj adiaŭas ĝin kore, kiam ĝi foriras. Ĉi buntaj ĉielvagabondoj min plej amike harmonias, kaj tiel konas min, ke eble eĉ mian penson ili scias. Ofte rigardis mi, ke ili, infanoj de senkulpa koro, dormetas mole sur la brusto de la vesper' aŭ de l' aŭroro. Rigardis mi, ke ili, viroj koleraj, en sovaĝa roto alvenis lukti viv-aŭ-morte kun la ventego, ĉi despoto. Rigardis mi, ke l' lun', malsana junul', maldormis surĉiele, kaj ili, fratinetoj palaj, persistis ĉirkaŭ li fidele. En ĉiu ŝanĝ' mi vidis ilin, kaj kiam ajn ĉi multvizaĝaj kaj kiel ajn al mi vidiĝis, mi trovis ilin same plaĉaj. Ili altiras min, ĉar ili parencas ja animon mian, kiu, senĉese ŝanĝiĝante, tamen la sama restas ĉiam. Ankoraŭ krome havas mi kaj la nuboj inter ni similon: kiel okuloj miaj, ili eligas larmon kaj fulmbrilon. |