| Aŭtoro: Sándor Petőfi | traduko de: Kálmán Kalocsay |
La poetoj de la XIX. centjaroFacilanime sin neniudediĉu al surkorda lud': tre gravan taskon entreprenas, kiu nun tuŝas al liut'. Se vi kapablas sole kanti pri l' propraj ĝojo kaj dolor', ja vin la mondo ne bezonas, la sanktan lignon metu for! Ni migras en dezerto, kiel la judoj laŭ la voj-preskrib' de l' flamkolono, kiun Dio alsendis por la migra trib'. Nuntempe, kiel flam-kolonojn, poetojn donis Dia man', ke ili gvidu la popolon el la dezert' al Kanaan'. Poetoj, do tra fajro-akvo ek por popol', ek por la ver'! Malben' al ĉiu forĵetinta standardon de l' popol-liber'! Malben' al ĉiu postrestanta pro pigro aŭ pro malkuraĝ', ke, dum aliaj luktas, ŝvitas, li mem ripozu en ombraĵ'! Estas profetoj falsaj, kiuj malice trompas per malver', dirante: Haltu, ĉar ni staras jam sur la promesita ter'. Mensog', mensog' impertinenta! Jen milionoj por refut', kiuj malsate, malespere sin trenas sub la ŝarĝ' de brut'. Se preni el abundo-korbo egale ĉiu povos jam, se lokon ĉe la rajto-tablo egale ĉiu trovos jam, se lumo de spirit' lumigos Ĉiun fenestron de kaban', tiam ni povos diri: Haltu, jen estas jam la Kanaan'. Sed plu ĝis tiam, plu senhalte, ni penu, luktu plu sen ĉes'! Se l' vivo eble la klopodojn pripagos per nenia prez', ja l' mort' okulojn niajn fermos per milda kiso, dolĉa rav', kaj silk-kusene per florĉeno sublasos nin al tomba kav'. |