Aŭtoro: Sándor Petőfi | traduko de: Kálmán Kalocsay |
Lumon!Mallumas mino,sed brilas en ĝi meĉoj. Mallumas nokto, sed brilas en ĝi steloj mil, Mallumas hom-animo, nenie meĉ', nenie stelo, nenie eĉ cindriĝa radiet'. Mizera menso, vi fanfaronas esti lum', do gvidu nin, se lum' vi estas, do gvidu unu paŝon nur! Mi vin ne petas, ke vi lumu tra la vual' de l' mondo transa, tra l' ĉerktolaĵo. Mi ne demandas, kio estos mi, nur diru, kio estas mi, kaj kial estas mi... Ĉu por si mem la hom' naskiĝas, kaj en si mem li estas mondo, aŭ sole estas ringo en la giganta ĉeno nomata la homaro? Ĉu vivi por la propraj ĝojoj, aŭ plori kun la mond' ploranta? — Jen multaj suĉis sangon en kor' homfrata por propra bono. kaj ilin pun' ne trafis. Kaj multaj verŝis sangon el koro propra por bon' homfrata, kaj mankis rekompenco. Egale! kiu donas ofere sian vivon, ne por premio agas, sed por utili al homaro. Kaj, ĉu utilas? Jen la demando de l' demandoj, ne tiu "esti aŭ ne esti". Ĉu do utilas al la mondo, kiu por ĝi oferas sin? Ĉu venos la epoko, kiun obstaklas malbonuloj, por kiu la bonuloj penas: epoko de feliĉo ĝenerala? Kaj kio estas mem la feliĉo, ja ĉiu homo trovas ĝin alie, aŭ ĉu neniu ĝis nun trovis ĝin? Ĉu eble, kion feliĉ' ni nomas: la interesoj mil nur estas unuopaj radietoj de nova sun', kiu subhorizonte ankoraŭ estas, sed leviĝos iam? Se tiel estus! Se nur la mondo havus celon, se nur la mondo levus sin senĉese, ĉiam al ĉi celo, ĝis fine foje ĝi atingos ĝin! Sed ve, se ni nur estas kiel la arbo, kiu floras kaj velkas for, kiel la ondo, kiu ŝvelas kaj reglatiĝas, kiel la ŝtono, kiu, elĵetita, refalas ĉiam, kiel migrulo, kiu rampas monton, kaj atinginte supron, descendas ree, kaj tio daŭras plu eterne: nur supren, infren, supren, infren... Terura pens', terura pens'! Kiun ankoraŭ ĝi ne hantis, tiu neniam frostotremis, ne scias, kio estas frido. Kompare al ĉi tiu penso, sunbrilo varma estas la serpento, glitanta kvazaŭ glaciopendaĵo tra sur la brusto sangfrostige kaj sin volvanta ĉirkaŭkole kaj gorĝe sufokanta nian spiron. — — — |