| Aŭtoro: Sándor Petőfi | traduko de: Kálmán Kalocsay |
Mi rigardas tra fenestro...Mi rigardas tra fenestroal la strat', la rigardo reve haltas sur soldat'. Ĉe mantelo ligna tien, tien ĉi digne kiel eta reĝo marŝas li. Ankaŭ min ja ravis tia promenad', ankaŭ mi mem estis tia kamarad', mi briligis ĉe flav-nigra parapet' mian klingon de potenca bajonet'. Mi ŝvitegis sub bovida glora led', ĉarmis pompa soldatŝuo sur pied', mi kriegas teruregajn "Halt, wer da!" kaj purigis kazernkorton per bala'. Ho, heroa kariero, perla viv'! Hont'! mi finis pri ĉi gloro kaj edif': de la kap' la kverkokronon metis for, la pafilon, balailon ĵetis for. Nu, sed min ja punis Dio, punis tro, ĉar mi ĉesis vivi vivon de hero'. Jen, mi iĝis nur poeto, kia fal'! Tie mi jam estus eble kaporal'. |