| Aŭtoro: Sándor Petőfi | traduko de: Kálmán Kalocsay |
Rozarbeto de la amoRozarbeto de la amo...Mi en ĝia ombro kuŝas, bonodoraj rozpetaloj fale mian frunton tuŝas. Najtingalo de la amo trilas super mi dolĉkante, ĉiuvoĉe dian sonĝon el l' animo elsorĉante. El la glaso de la amo sorbas mi kun plezursento, dolĉas, pli ol el alia la miel', el ĝi turmento. Blankaj nuboj de la amo per venteto al mi glitas; ŝajnas, ke min trup' de mildaj anĝeletoj nun vizitas. Luna lumo de la amo min per ortalaro vestas, kiu, kaŝas, forgesigas, kia malriĉul' mi estas. |