| Aŭtoro: Sándor Petőfi | traduko de: Kálmán Kalocsay |
Sur plataĵ' de milda maro...Sur plataĵ' de milda marodolĉe luliĝas mia bark', kiel en vesper' printempa zefirsine la rozuj'. Tio 'stas ne senmerita, bonafide diras mi: la river', tra kiu al jena loko mi alvenis, estis longa kaj danĝera; fulmoj super mi zigzagis, akraj rokoj ambaŭflanke min minacis, kaj sub mi faŭk' oscedis de abismoj. Ĉiu frap' de la remilo, ĉiu frap' de mia koro estis eble lasta frap'. Kaj mi remis, plu mi remis, kaj jen kio gravas: kiam estingiĝis jam eĉ mia gvidofajro: la esper', mi ne perdis la kuraĝon. Al kuraĝaj la premio! Ho premio bela, dolĉa: luli, luli min senfine sur kvieta milda mar', sur kvieta milda maro de feliĉa edza viv'! La remilon mi formetis. Kial tenu ĝin la man'? Ja egale, kien ajn min portos ludkunul' de mia vel', ĉi tiu vent-infan'. Ja egale, ĉar min ĉie ĉirkaŭprenas la ĉiel', la ĉiel' sennuba, pura. Tiel ĝi kliniĝas nun sur la glatan marsurfacon, tiel ĝin ĉirkaŭas, kiel kron' giganta, kunplektita el serene bluaj floroj. Kaj mi pasas, kaj mi pasas luliĝante, luliĝante kaj senzorge membrostreĉas. Dolĉe ripozas mia kap' en la mola sin' edzina. La okuloj en l' okuloj. Ho okuloj, kiuj nigras, tamen pli brilegas ol la or-loĝantoj de l' ĉiel"! Lir' en mia mano; per ĝi revan kanton mi sonigas, ne regulan, artifike artan kanton: al la fingroj mi konfidas kiel frapi. Tiuj kuras tra la kordoj tien-reen senkonscie, kvazaŭ ili ludus kun la haroj de l' amata. Tamen ĉarmas tiu kant'; aŭdante ĝin descendas de l' ĉielo steloj, kaj la lun' elpaŝas el la maro kaj aŭskultas. Tiel kante, liro-lude en la bark' mi migras kiel sur delfeno Arion'... Nur kelkfoje flugas sur la maston vea ventobird': zorg' dolora, tim' pri via futurtempo, ho patruj'. Sed ju pli internen mi iras en la mar-senlimon, des pli malofte venas tia ve-aŭgura vento-bird'. |