| Aŭtoro: Sándor Petőfi | traduko de: Kálmán Kalocsay |
Valo kaj montoSe monto estus mi! (La val' suspiris.)Se mont' mi estus! Kia dia sento estus rigardi tra la mondo granda el najbarec' de l' stela firmamento. La mont' feliĉa, kiu regas supre, en alta glor' de reĝa seĝo tronas, kaj lian kapon, kun respekt' adora la nuboj kiel incensfumo zonas. Matena sun' sur lian kapon metas orkronon de l' unua radiaro, radioj lastaj de vespera suno lin vestas kvazaŭ per purpurtalaro. Se mont' mi estus! Sube kaj senlume mi vegetadas ĝis la vivofin', eĉ la najbaron mi ne povas vidi, eĉ la najbar' ne povas vidi min. Se valo estus mi! (La mont' suspiris.) Se val' mi estus! Kiom ja glacias ĉi tiu alto kaj majesta gloro, pro kiuj oni tiel min envias! Min trafas la unua sunradio, kaj min la lasta per la brilo vestas, mi tamen ĉiam tiel dezertega, mi lamen ĉiam tiel frida estas. Flor', papilio, najtingalo, roso... Mi vane vokas, min neniu amas; kio malsupre estas vento flata, ĉi-supre batalante uraganas. Se val' mi estus! Sube, kaŝiĝinte de l' mond' mi vivus en trankvila sfer', kaj mi feliĉon interŝanĝus kun la naskitoj ĉarmaj de la primaver'. |