XXIII.
Hohlov — eterna nostalgio
Je Amo, Justo, Sankta Bel',
Sopir' kreskanta ĝis ribel',
Kaj tamen — greka harmonio.
La Himnon Karnan kun pasio
Obsede kantis al ĉiel'
Hohlov — eterna nostalgio
Je Amo, Justo, Sankta Bel',
Kaj kantis li kun iluzio
De rosa ĉarmo de fabel' . . .
Ĉu pasis jam la tajda ŝvel'?
Ho, kantu, eĉ kun kruda krio,
Hohlov — eterna nostalgio!