Caius Sollius Moderatus Apollinaris Sidonius
LETERO

Kial, eĉ se mi sanas, vi postulas,
ke mi kun petolem' pri Venus kantu
ĉirkaŭate de hordoj longhararaj,
elportante la vortojn germanlingvajn,
kaj laŭdante morozvizaĝe, kion
kantas ia satega burgundaĉo
glatiganta la harojn rancbutere?
Ĉu mi diru, la versoj kial mutas?
Konfuzite de la barbaraj citroj,
mia Muzo rifuzas sespiedi,
ĉar ŝi sep-pied-altajn mastrojn vidas.
Ho, feliĉas okuloj kaj oreloj
al vi kaj tre feliĉas via nazo,
kontraŭ kiu fetoron ajlan-bulban
frumatene ne ruktas dek drinkuloj.
Bone al vi, ke kvazaŭ av' aŭ edzo
vartistina, ne estas vi serĉata
jam tagiĝe de tiom da gigantoj,
ke la reĝkuirej' por ili striktus.
Sed jam Muzo silentas kaj min bridas,
ke l' dekunusilaban kurtan ŝercon
ne rigardu satiro iuj kelkaj.