|
Ho Atthis, jam en Sardes loĝas fore Mnasidika, amata de ni ambaŭ. Ŝi ofte pensas pri ni rememore. Kiam ni vivis kune, vin beata diin’ ŝi nomis, kaj el ĉies kanto ŝi de la via estis plej ravata. Kaj ŝi nun inter virinar' Lidia brilegas, kiel post la sunsubiro la lun' rozfingra, kiu, pli radia, paligas astrojn ĉirkaŭ si kaj klaro verŝiĝas el ĝi sur la maron salan, kaj sur la flororiĉon de l’ kamparo, kaj bela roso fluas, rozoj floras, cerefolioj verdas delikataj kaj meliloto dolĉe bonodoras. Ŝi ofte iras-venas malkvieta, pri Atthis pensas, ŝian molan koron plenigas tristo kaj sopir' impeta. Ŝi akre al ni vokas de-lontane tra l’ mar'. La nokto tion per multopaj oreloj aŭdas kaj ripetas vane... |